Μάτι: Μέτρα για τους πληγέντες αλλά και ίση μεταχείριση ζήτησαν οι συγγενείς θυμάτων και εγκαυματιών

Τη στήριξη των πληγέντων και των οικογενειών των θυμάτων της τραγωδίας στο Μάτι, μέσω της νομοθέτησης σειράς μέτρων ανακούφισης, αντίστοιχων με εκείνων που ισχύουν για τα Τέμπη, ζητά από την Πολιτεία ο σύλλογος συγγενών θανόντων και εγκαυματιών.

Παρεμβαίνοντας στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής - όπου συζητείται η ρύθμιση για την παραίτηση του Δημοσίου από ένδικα μέσα για αποζημιώσεις - η πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θανόντων και Εγκαυματιών της 23ης Ιουλίου 2018 στην Ανατολική Αττική, Καλλίτσα Αναγνώστου, ζήτησε την αποκατάσταση των ολιγωριών και των αδικιών στα αντανακλαστικά του κράτους σε σχέση με τη τραγωδία στο Μάτι, τονίζοντας την ανάγκη να υπάρχει ίση μεταχείριση όλων των θυμάτων αντίστοιχων τραγωδιών.

Σε αυτό το φόντο, αιτήθηκε τη χορήγηση ειδικής σύνταξης για τους παθόντες και τις οικογένειες των θανόντων και εγκαυματιών που υπέστησαν μόνιμη αναπηρία ποσοστού 50%, προβλέποντας και όσους νοσηλεύτηκαν σε μονάδες εντατικής θεραπείας ή μονάδες εγκαυμάτων, όπως αντίστοιχα προβλέπεται για το σιδηροδρομική δυστύχημα των Τεμπών.

Η ίδια ζήτησε ακόμη τη διαγραφή ατομικών φορολογικών οφειλών, τη διαγραφή χρεών προς χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, την απαλλαγή από το φόρο κληρονομιάς, καθώς και τη διερεύνηση της κάλυψης εξόδων δαπανών νοσηλείας, αποκατάστασης και κάλυψης ιατροφαρμακευτικών αναγκών όπως προβλέπεται στο νόμο για τα Τέμπη.

«Αναγνωρίζεται έστω και μετά από 7 χρόνια η αξία μας», είναι το μήνυμα που έστειλε στην επιτροπή η Καλλίτσα Αναγνώστου, ενώ αναφερόμενη στις ρυθμίσεις για την παραίτηση του δημοσίου από τα ένδικα μέσα για τις αποζημιώσεις των συγγενών των θυμάτων, τόνισε πως «έρχεται να καλύψει, έστω και με καθυστέρηση, ένα νομοθετικό κοινωνικό κενό επτά σχεδόν ετών από την τραγωδία στο Μάτι, του ο οποίο ο σκοπός θα ήταν η αμεσότερη ανακούφιση από τις πολυδάπανες και πολύχρονες δικαστικές διαδικασίες για τη δικαίωση».

Υπέβαλε πάντως σειρά παρατηρήσεων επί της ρύθμισης, σημειώνοντας, ανάμεσα στα άλλα, πως θα πρέπει να καθίσταται απολύτως σαφές πως το δημόσιο, άνευ δυνατότητας διαφορετικής ερμηνείας, παραιτείται από όλα τα ένδικα μέσα, ακόμη και την αντέφεση σε περίπτωση έφεσης από μέρους των εναγόντων.